انتهای رویای الهه عزیز

بدون اتلاف وقت و اطناب كلام؛ فقط در همين حد بدانيد كه اگر عمري باقي باشد، يك روز در مورد اين موضوعات خواهم نوشت:

1) تقلّب در امتحانات و باقي امور تحصيلي (بي اخلاقي علمي و پژوهشي)

2) كاربرد رايج الفاظي مثل "پدرم در اومد"  و "دهنم سرويس شد" در جامعه (بي اخلاقي كلامي)

3) به كار بردن الفاظ ركيك در مورد خانواده‌ي يك فرد در بين جمع دوستانه و پذيرفته بودن اين عمل از ديد همان فرد كه به خانواده‌اش توهين شده و حذف كلمه‌ي ناموس و غيرت و حيا و عفت از ديكشنري افكار ايرانيان 

4) مراسم جهاز برون و سيسموني و همانند اينها (بي اخلاقي در ازدواج)

5) موسيقي امروز. رپ خوب است يا بد؟

6) انتخاب پوشش از ميان مدهاي موجود در جامعه

7) بي‌غيرتي برخي از پسران و بي‌حيايي برخي از دختران امروزي 

8) دوست دختر و دوست پسر بازي و از هم پاشيده شدن بنيان خانواده 

9) ورزش و اخلاقيات. امروزه پهلواني، كالاي خاك خورده‌ي موجود در موزه‌هاست ...

10) امروز 9 ساعت در محل كار حضور داشته‌ايد؟ چند ساعت كار كرديد؟ (اخلاق كاري)

و موضوعات ديگر ...

ان شا الله.

سال گذشته، درست در همين روز، "چه‌قدر دل‌نشين است اين پيوند" رو نوشتم، امسال امّا، فهميدم كه اين ازدواج، شباهتي با ازدواج‌هاي مادّي اين دنيايي نداشته. 

وقتي به ازدواج از منظر و ديدگاه انسان‌هاي معمولي فكر مي‌كنم، تكميل نقيصه‌هاي يك فرد توسط يك فرد ديگه اولين چيزي هستش كه به ذهنم خطور مي‌كنه. يعني اولين دليل براي ازدواج اينه كه آدم مجرد احساس مي‌كنه كه در درونش يه چيزي كمه. يه نوع خاصي از تنها بودن رو تجربه مي‌كنه.

اما در مورد حضرت علي و حضرت فاطمه كه هم انسان‌هاي كاملي بودن و نقصي در وجودشون نبود و اين تنهايي دروني رو با وجود خداوند پر مي‌كردن، دليل ازدواج بايد چيز ديگه مي‌بوده.

چيزي كه من بهش رسيدم درك بيشتر و بهتر خداوند بود. يعني علي (ع) و زهرا (س) به غير از وجود پاك رسول اكرم (ص) هيچ آينه‌اي رو در دنياي مادي پيدا نمي‌كردن كه ذات مقدس و عظيم الهي رو براشون نمايان بكنه و به همين خاطر، هر كدوم، خداوند رو در وجود فرد مقابل پيدا كردن و به واسطه‌ي ازدواج، بيشتر و بيشتر به خدا نزديك شدن.

سالروز ازدواج اين دو بزرگوار رو به همه‌ي مسلمين، مخصوصا متأهل‌ها تبريك مي‌گم و اميدوارم در سايه‌ي معرفت اين بزرگواران، خوشبخت زندگي بكنن ...

يا حق