 |
یک شنبه 17 بهمن 1389 |
امشب به یاد تک تک شبها دلم گرفت!
در اضطراب کهنه ی غمها دلم گرفت!
انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد!
در التهاب خیس ورق ها دلم گرفت!
از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت...
در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو....
در آتش گرفته سراپا....دلم گرفت!
متروکه نیست خلوت سرد دلم ولی
از ارتباط مردم دنیا دلم گرفت!!
اقرار می کنم در آمدم از پا....دلم گرفت...
می خواستم ببوسمت از این دیار دور
می خواستم ببوسمت اما دلم گرفت
نه اینکه فکر کنی دل از تو کنده ام!!
یا اینکه از محال تمنا دلم گرفت!!
در امتداد هیچ قدمها دلم گرفت
از لحظه ای که خیس شدم در خیال تو
آن دم که تنگ شدند نفس ها دلم گرفت
از اینکه باز تو نیستی کنار من
از اینکه باز خسته و تنها...دلم گرفت
می خواهمت که بار دگر گرمتر زپیش
می خواهم ببوسمت اما دلم گرفت!
تکرار می کنم این سطرهای کهنه را...
تکرار می کنم که خدایا!!دلم گرفت!
به اولین قاصدکی که از شهر قشنگ آرزو هایت بگذرد
پیغام میدهم که هیچ چیز نمی تواند مهرت را از
من چه غریبم بی حضورت ...
تو چه بزرگی تو سکوتت ...ستاره ی روشن شب
می بینمت توی رویاهام
باز دلم تنگ است...
باز چشمانم باران مي طلبد...
آسمان دلم پر از ابران سياه دلتنگي شده...
باز من تنهايم...!
و در اين سكوت حتي صداي ساز هم آرامم نمي كند...
...
براي آنكه نميدانم كيست...!
ولي غيبتش مرا مي آزارد...
من خودم را گم كرده ام...! كجا...؟ اين را ديگر نميدانم!
یه لحظه هم نمی تونم باور کنم نباشی
بیا با هم نذاریمرویای رویا بمیره!
یه لحظه هم سخته بودنتو حس نکردن
بیا که تا نفسی هست یار هم باشیم
به غنچه های محبت بهار هم باشیم
 نویسنده : Mehr
 |
    |
