انتهای رویای الهه عزیز

دلم را خانه تکانی کردم.
آینه دلم را از غبارها زدودم.
حالا دیگر هیچ تصویری به جز عشق،
در آن دیده نمی شود.
می دانم...
دریای دلم باید باعظمت تر از آن باشد، 
که با یک موج کوچک، متلاطم شود.
باور کن آرام هستم... خوبم...
دیگر پریشان خاطر نمی شوم!
قول می دهم.

...و انسان اگر گهگاه، با تمام نیروی خود زار نزند، انسان نیست، سنگ است.

_{تا تو بودی در شبم من ماه تابان داشتم
رو به روی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم
حال گر چه هیچ نزری عهده دار وصل نیست
یک زمان پیشامدی بودم که امکان داشتم
ماجراهایی که با من زیر باران داشتی
شعر اگر می شد غریب پنج دیوان داشتم
بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود
من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم
ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من
من به ای یک جمله سخت ایمان داشتم
لحظه تشییع من از دور بویت می رسید}

_{تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم}

هنوز هم پُریم از عُقده فـرویـد تا گردن